Hepimiz biraz da sıfır altı yaşındaki ailemizin aynası oluyoruz!
Sıfır altı yaş grubundaki çocukların ailelerinden gördükleri yaşam, hayata bakış, duyguların kontrolü, şiddet, geçimsizlikler, kavgalar veya sevgiler, fedakârlıklar, yardımseverlikler çocuğun zihninde depo ediliyor! Çocuğun hayat modeli burada oluşuyor!
Hepimiz biraz da sıfır altı yaşındaki ailemizin aynası oluyoruz; bir noktada!
İnsanlar sevdiklerini ve sevmediklerini iyi veya kötü yönde modelliyorlar!
Şiddet eğilimleri, saldırganlık, sevgisizlik, asosyallik, bencillik çocukluktan gelen modellemenin sonucu!
Sevgi, sosyallik, yardımlaşma, paylaşma, güleryüz aileden alınan güzel davranışların bir izdüşümü olarak çocuğun ileriki yaşlarında ortaya çıkıyor!
Maddeyi kötüye kullanım bozukluğu olan içki, sigara gibi alışkanlıklar da gene aileden yaşam tarzından kopyalanarak alınıyor; hayatlara giriyor!
Yakinen tanıdığım birkaç ailenin büyüklerinin hayatlarında sigara yok; çocuklarında da sigara yok! İçki içinde aynı şeyler söylenebilir!
Ana babadan birisi kitap okuyor, çocuklarında da okuma alışkanlığı var! Ana babadan birisi spor yapıyor, çocuklar da spor yapıyorlar!
Ana baba birbirine şiddet uyguluyor, çocuklarda da şiddet normal hayatın parçası gibi görülebiliyor!
Hayat rol modellik üzerine kurulu gibi; cazip gelen kopyalanıyor!
Benim çocuğum diye sahip oluruz ya; hatanın büyüğünü o zaman yapmış oluruz; çocuk evlenip yuva kurana kadar bizlere misafirdir! Hepimiz birinci dereceden çok mükemmel birer model olabilmeliyiz.
Çocuk beden dili ile konuştuğunda onu duyabilmeliyiz. (“Konuş ki Duyabileyim”/ Leyla Navaro)
Bazı beden dili konuşmaları çok yüksek alarmların habercisi olabiliyorlar! Mükemmelliği yakalayabilmek mutlaka eğitimlere ihtiyaç duyacaktır. Profesyonel eğitim almak, psikiyatri ve psikologlara danışmak mutlaka doğru bir karardır.
Bir araba kullanmak için nasıl ki eğitime, ehliyete ihtiyaç duyuyoruz, ana baba olmak için de mutlaka ciddi eğitimlere, ciddi psikiyatrik desteklere ihtiyaç duyuyoruz; ama bunu maalesef okumadan veya belli bir yaşa gelmeden öğrenemiyoruz!
Zayi olan hayatların arka plan resimlerinde bağıran, dayak atan, özgüven aşılamayan, aç bırakan, şiddet uygulayan ana babalar vardır! Sevgisizlik, değer görmemek mutlaka insanlarda onarılması zor ruhi berelenmelere sebep oluyor!
Adalet, iyilikseverlik, başkalarına kin veya nefret duygularımızın tedavisi için psikiyatrik desteklere ihtiyacımızın olduğunu anlayabilmeliyiz!