Çözüm mü? Çözülme mi?

1983 yılı ABD 2000'li yılarda dünyanın alacağı nostaljik haritayı yayınladı.Buna göre;

Evet hesaplanan planlar bunlardı. Aradan 30 yıl geçti. Sovyetler dağıldı, Almanyalar birleşti, Yugoslavya darmadağın oldu, Libya perişan,Suriye felaket yaşıyor, Irak ın ne olacağı belli değil.

Bütün bunlar olurken Türkiye'de ne oldu. Asala belasıyla uğraşan Türkiye tam beladan kurtuldum derken başına 50 bin cana mal olan, 400 milyar dolarlık ekonomik kayba uğrayan, sosyal çözülme yaşayan, duyguları, hayalleri ve rüyaları ayrışan bir Türkiye ortaya çıkardı.

özellikle Birinci Körfez savaşının tetiklediği 40. paralel uygulaması, "Çekiç gücün misyonu" bölgedeki var olan Irkçı söylemlerin artmasına sebep oldu.

2. Körfez savaşı Kuzey Irakta sözde bir Kürt devletinin oluşmasına zemin hazırlarken ister istemez, bölgede dağnık halde bulunan Kürt guruplarını harekete geçirdi. Artık Ortadoğuda "Balkanlaşma başlamış", artarak devam ediyordu.

Suriye'de Arap baharıyla ortaya çıkan süreç PYD'yi doğurmuş, sözde özerk bölgeler ilan edilmiş; ABD, Almanya ve Fransa'nın destekleriyle, teşvikleriyle bağımsızlık isteklerini zirveye doğru götürmüştü.

Türkiye'ye gelince Maalesef ülkeyi yönetenler bu gelişen olayları iyi okuyamadılar. Özellikle makamlarını korumak için siyasiler,her denene evet diyen bürokratlar ve kendi "cemaatini" kuvvetlendirmek için ayak oyunu çekenler bu günleri hazırladılar.

Demirel- İnönü ikilisi Hakkari'de "Kürt realitesini" tanıdık derken, Mesut Yılmaz "Avrupa Birliğine giden yol Diyarbakır'dan geçer" ve Açılım sürecini, Çözüm sürecini başlatan Başbakanımızın taktik ve stratejik hataları özellikle bölge insanını teröristlerin kucağına atarken, düne kadar devletin yanında hayatları pahasına terörle savaşan "Korucuları sahipsiz" bıraktı.

Özellikle çözüm sürecinde Teröristlerin silahlarını bırakıp yurt dışına çıkmaları konusunda anlaşılırken bunların hiç birinin olmadığını en üst düzeydeki insanların itiraf ederken; "KCK, PKK, HDP" bölge insanın üstüne uğursuzca çöktü.

Artık tehdit, şantaj , öldürme vakaları, yol kesmeler, kaymakam atamalar , sokakları kontrol etmeler yolda kimlik sormalar örgüte psikolojik, ekonomik, askeri üstünlük sağladı. Sonuçta özerk bölgeler ilan ettiler.

Namuslu vatandaşlar ya teröriste teslim olacak veya göç edeceklerdi. Nitekim her ikisi de gerçekleşti.

Asker 2008'den itibaren "Ergenekon süreciyle son derece etkisizleştirilirken", elleri kolları bağlanmış yılgınlığa itilmiş oluyordu. Polisin morali düşmüş adeta kabuğuna çekilmiş, paralelci ve paralelci olmayanlar şeklinde tıpkı 12 Eylül öncesinde gördüğümüz "Pol-Der", "Pol- Bir" durumuna gelmiş yetki ve sorumluğunu deruhte edemez vaziyettedir.

Terör örgütü o kadar cesaret almış ki güpe gündüz sokak ortasında devletin 3 sivil giyisili silahsız güvenlik güçlerini infaz ediyor, eski korucuları kaçırıp, yargılıyor ve idam ediyordu. Bu durum gerçekte bir meydan okumaydı.

Vatandaştan vergi adı altında para topluyor, sözde kurduğu mahkemelerde insanları yargılıyor, sözde adalet dağıtacak davranışlar içine geliyordu.

"Ayn el Arap" (Kobani) olayları ile ülke sokakları kan,barut ve göz yaşına dönüyor ve devlet ne yapacağını bilemez halde İlla da çözüm süreci demeye devam ederken; bölücüler çözüm sürecini aslında çözülme süreci, ayrılma süreci olarak anlıyor ve elde ettikleri ekonomik, kültürel, askeri ve psikolojik üstünlükle ha bire taviz istemeye devam ediyorlardı.

Okul yakmalar, bankaları ateşe vermeler, mütedeyyin insanları infaz etmeler ve batıdan aldıkları destekler.

Bilmem daha ne demeliyim. O zaman " durum acil ve vahimdir" deyip yetkilileri adam gibi tedbir almaya çağırayım. Yoksa yarın geç olabilir. Devlet idaresi asla acizlik kabul etmez. "Devlet merhametli olur", kime karşı namuslu vatandaşına karşı...