Vedat REFAYELİ
80’li yılların başlarında 6 ay Devlet Tiyatroları’nda kaşeli oyuncu olarak görev almış biri olduğumdan söylüyorum. Artık Devlet Tiyatroları oyunları eskisi gibi benim ilgimi çekmiyor, çekemiyor.
Mevcut kadrolu oyuncu ve çalışanlarını kırmak istemiyorum ama artık DT’nin oyunlarına ne zaman gitsem bir an önce bitse de gitsem diyorum. Sebebi de DT’yi de sıradanlaşmış görüyor olmam. Hele hele Scapin’in Dolapları, Akın, Kral Lear, Rita gibi kült oyunları seyretmiş olmamdan kaynaklanıyor olsa gerek artık hiçbir oyunları beni kesmiyor.
Sadece oyunlar mı? Sahnede oynayan oyuncu kadroları da beni kesmez oldu. Her biri dublaj sanatçısı da olan o eski usta oyuncuların artık esamisi okunmuyor artık.
Mesela bir Cüneyt Gökçer, Alev Sezer, Oytun-Elçin Şanal, Derya Baykal, Ejder Akışık, Ege Aydan, Sezai Alptekin, Savaş Yurttaş, Macit Flordun, Kaya Akarsu, Osman Gidişoğlu, Rüştü Asyalı, İstemi Betil, Ergun Uçucu, Gülseren Gürtunca, Çetin Tekindor, Ferdi Merter. Hangi birini sayayım. Her biri o dönemler hit olmuş dizilerdeki önemli karakterlerin sesleriydi o gelen oyuncular ve onları seyretmelere, kuliste sohbetlerine doyamazdık.
Dedim ya, sakın halihazırdaki oyuncular alınmasın ama yerleşik kadro da olsa turneye gelenler de olsa pek keyif alamıyorum. Ne oyunlardan ne de oyunculuklardan. Bu yazıyı Erzurum’a ‘’Çökme Tehlikesi Var’’ oyunu için turneye gelen DT’nin Ankara Sahnesi sebebiyle yazma gereği duydum.
Oyunculuklarına bir şey demiyorum ama dedim ya, farkındalık ortaya koyan oyuncu olmadığında , eski oyuncular ile mukayese ettiğimden rahatsızlığımı belirteyim istedim. Bu benim son kararımdır.