Hayatın inişi, çıkışı çok. Hayatın sürprizleri de öyle çok ki! Hayat aslında o kadar kısa ki!
Hayatın üç merhalesi olan giriş, gelişme ve terminal kısmı oldukça güçlü bir irade, bilgi ve aklı kullanmayı gerektiriyor. Terminal bölümü ise artık kişinin kendi iradesinden çok yakınlarının merhametine kalmış; malum işler, güçler çok herkeste, bu yüzden yaşlıya vakit ayırmak zor(!)
Her gün sosyal medyada, cebime gelen elektronik mesajlarda ahrete göçenleri duyuyor, görüyorum. Sonra kendimce haddimi aşarak yorum yapıyorum; bu yorumlarım ırk, din, mezhep ayırmadan kişinin dünyaya ve daha çok insanlara katkısıyla ilgili oluyor.
Mesela el tutanlar, el tutmayanlar, gibi; mesela başkalarının derdine ortak olmuş, olmamış, mesela; problem çözmüş veya hep problem olmuş, mesela; zalim veya mazlum, mesela; nefsi için yaşamış veya devleti, milleti, vatanı uğruna yaşamış, mesela kendi uzmanlığından kendisine menfaat sağlamış veya başkalarına iyilik etmiş; gibi!
Göçen zat sevilmek veya sevilmemek için ne yapmış; sevilip, nefret edilme durumlarını nasıl başarmış?
Hayatı kendisine ve çevresine güzelleştiremeyen bir insan bu dünyadan göçtüğünde giden eyvah demiştir; eminim de, ben niye ibret alamıyorum; onu anlayamıyorum! Belki de anlıyorum; belki de görüyorum ama kendime anlatabilmenin bir yolunu bulamıyorum!
Dizginlenemeyen hırs, anlamsız düşmanlıklar, kızgınlık, öfke, kin, birilerinden nefret etmek, bağırmak ve nihayet şiddet! Böyle olunca geriye bedenin içinde insan kalmıyor ki dünyaya bırakacak eseri olsun! Böyle hayat anlamlandırılamaz!
Bilgi ve aklın aktif olduğu hayatlar ise ne kadar nazik ve huzurlu!
Bazı insanlar göçtüklerinde gerçekten “eyvah” diyorum, bir güzellik mumu daha söndü! Bir iyilikler zinciri, bir nezaket, bir güleryüz daha eksildi; diyorum.
Meşhur zatlardan birisi (İhmal camii İmamı); ölenleri gördükçe iki şeye üzülürüm dermiş; birincisi kendisini zayi edenlere, ikincisi benim son halim ne olacak; ona!
Ve bazı insanlar göçtüğünde de keşke hiç dünyaya gelmeseydi diye düşünüyorum. İnsanı, hayvanı, ağacı, doğayı sevmemiş ve bunlar için bir güzellik yapamamış! Daha kötüsü bunlara saygı duymamış, iyilikleri beslememiş ve çok daha kötüsü kendisine saygı duymamış; insanlar; niye yaşamışlar ki?
Hayata ilim, irfan, hoş bir seda, nazik bir hayat hikâyesi bırakmış olanlar; sadece kendileri kasasına çalışmamış olanlar, yardım etmeyi, sevmeği kendilerine vazife bilenler; insanları elleriyle, dilleriyle incitmeyenler; size selam olsun!