Boş kalan çerçevede belki de ne resimler vardı?
Hatıralar; süslü püslü geçerken ruhumuzun sisli puslu derinliklerinden, hayal meyal anılarda kalan insanlar, eşyalar, şekiller bir bir çerçevede kayboldular!
Henüz tanımı yapılamamış; zaman!
Ağırlığını kimlere nasıl taşıttığı belli olmayan zaman!
Hep üzerimizde hissettiğimiz gürültülü ağırlığıyla dizlerimizin taşıyabileceği kadar tahammül edebildiğimiz, ezdikçe büyüyen, bitmek tükenmek bilmeyen, ılık tebessümler bıraktıkça hızlanıp küçülen; zaman!
Acılara ilaç, kederlere merhem, sevinçlere hiçbir şey ifade etmeyecek kadar kısa!
Çerçeveyi terk eden edene!
Çerçeve ile zaman sanki sözleşmiş iki yavuklu!
Zaman; insanın belli bir çerçeveye kulaç atması ile ilgili bir süre! İnsan kulaç atmasa da bu süre aslında çok kısa; belki ötelerden gelen bir akıntı, girdapların çekimlerine kapılmış, girdapların pençelerinde yönlendirdiği, ezip yoğurduğu zavallı insan!
Kavuşulamamış, aşk olmuş duygular! Kavuşulsaydı, aşk, aşk olur muydu; aşk olsun!
Çerçevede aşk perişan!
İki insanın okyanusun iki yanından attığı kulaçlarla birbirlerine sarılma isteği!
Zaman içinde ne kadar aldatıcı ve ne kadar şaka!
Biri anam, biri yârim derken; neleri düşünmüş şair; zaman içinde?
Kaybolmuş herkes bu âlem içinde bir özlem, ötelerde kavuşmak ümidi değil midir? Evlat, ana, baba, yaren, dost, sevgili, ahbap?
Zaman içinde özlem artarken, zaman neye ilaç olmuş ki? Ne zaman ilaç oldu ki?
Nerede âşıklar çeşmesi; oradaki kuşların cıvıltısı nerede?
Boş kalan çerçeve diye niçin ağlandığını daha iyi şimdi anlıyorum; suyu kesilen bir çeşmenin irşadı olur mu?
Çeşmenin berrak, ışıltılı, kaynayan, coşan, damlaların birbirleriyle nağmeler eşliğinde yarışan su damlaları kesilmiş; boyası gitmiş gönüllerin!
Nezaketin ulu çınar dibi gibi serin, huzurlu, sessiz yerini; çirkin yorgan döşekçiler almışlar!
Eyvah, eyvah ki; nasıl samimi, içten, riyasız, adam gibi adam; insanlar görünmeyen yüzlerde saklı kaldılar!
Fırıldak, dönek, kaç yüzü olduğu anlaşılamayacak kadar çeşidi karakterinde taşıyanlar çıktılar çerçevelere!
Karakterlerin yosun tutmuş nasır tutmuş kirlerine nezaketsiz, kaba, oryantalist, adaletsiz, zorba, şiddet uzmanları boy gösterdi çerçevelerde!
Sevgisiz insanların çerçevede yerleri olmasa da köşe kırlenti oldular; kendi gibi zalimlerin yanlarında!
İnsan, aslında daha çok sevgiyle insan!
İnsanın kaybı; insanlık!
İnsanlığın kaybı; insan!