Hz. Süleyman hayvanlarla konuşmuş efsanesi oldukça merak konularımdan birisidir. Hayvanlarla ne konuşmuş, hayvanlar insanoğlu için ne düşünmüş, insanoğlunu nasıl tanımlamışlardır dersiniz; merakım budur?
Çünkü ben kendimi bir hayvana empati yaparken bulduğumda; çok iyi sonuçlara ulaşamıyorum.
La Fontein 1625 yıllarda yaşamış; bugünlere hayvan hikâyeleri bırakmış. Ancak hayvanların insanoğluna öğütlerini kaplamış, insanlar hakkındaki görüşleri yok.
Beydaba, iki bin yıl öncesinden Kelile ve Dimne adlı muhteşem eserinde hayvanları konuşturarak insanlara adaleti, merhameti, siyaset ve ahlakı anlatmıştır. Tarihte en çok okunan kitaptır.
Halkın arasında bir de anlatılagelen hikâyeler vardır; oldukça ilginç, bunlardan bir kaçını yazmak istedim; çoğusunu zaten duymuşunuzdur.
Kedi, fare deliğinin önünde durmuş, fareye gayet yumuşak bir sesle “fare kardeş, şu karşıya bir parça peynir koydum, yuvandan o peynire kadar atlarsan sana bir altın vereceğim” der. Fare, “vallahi kedi kardeş, mesafe çok kısa mükâfat çok büyük, bu işte bir itoğlitlik var” demiş.
Aslan, kurt, tilki bir yolculuğa çıkmışlar. Yolda bir koyun bulup parçalamışlar. Aslan kurda dönüp bunu “taksim et” demiş. Kurt “aslan kardeş, gövde sana, baş boyun bana, ayaklar da tilkiye” demiş. Aslan bir pençede kurdu öldürmüş. Sonra tilkiye “tilki kardeş sen bunu taksim et bakayım” demiş. Tilki de “sayın kralım bu koyunu üçe bölelim, gövdeyi öğlende, baş boyunu akşama, ayakları ise sabahtan yersiniz” demiş. Aslan çok memnun olmuş “aferin demiş, bu adaletli taksimi nereden öğrendin” diye sorunca tilki “yatan kardeşimden” demiş.
Tavuk kanatlarını kaldırmış ev “Yarabbi, ya yumurtayı küçült, ya deliği büyült, artık dayanamıyorum” demiş.
Deve ile eşek bir çiftlikte çalışıyorlarmış. Deve bir gün acıkmış ve sahibinin yığdığı otların üstünden bir iki lokma yiyeyim diye başını uzatınca eşek; “deve kardeş, öyle anırmam geldi ki” demiş. Ve eşek anırınca sahibi çıkıp gelmiş deveye birkaç okkalı değnek vurmuş. Aradan günler geçmiş. Bir gün dağdan odun toplamadan dönüyorken eşek hastalanmış, sahibi eşeği devenin sırtına yüklemiş. Yolları uçurumdan geçerken, deve durmuş; “eşek kardeş, benim silkelenmem geldi” demiş.
Deve karıncaya “böyle nereye gidiyorsun, kardeş” diye sormuş. Karınca “hacca gidiyorum deve kardeş” demiş. Deve “bu boyun bosunla hacca nasıl gidersin” diye alay edince karınca; “ben de biliyorum boyumu bosumu, gidemezsem de bu yolda ölürüm ya” demiş.
Ormanda yangın varmış. Bütün hayvanlar nehirden yangını söndürmek için su taşıyorlarmış. Bu arada fil de saka kuşunun gagasıyla su taşıdığını görmüş. “Saka kardeş senin hiç aklın yok mu, bir damla suyla yangını nasıl söndürürsün ki?” diye sormuş. Saka istifini bozmadan; “en azından tarafım belli olsun” demiş.
Köpek çiftliğin etrafında dolaşırken bir kurda rastlamış. Kurt aç ve yorgun. Köpek kurda acımış; “kurt kardeş, ben sahibimden rica edeyim, gel çiftlikte beraber yaşarız, orada yiyecek bol, geçinir gideriz. Kurt biraz düşünmüş ve kabul etmiş. Çiftliğe giderlerken kurt köpeğin boynunda bir iz görmüş ve ne olduğunu sormuş, köpek; “o tasmanın izi, sahibim beni bazen bağlar” demiş. Kurt tereddütsüz; “bak kardeşim ben özgürlüğümden asla vazgeçmem, ben seninle gelmiyorum” demiş!
Bir avcı ava çıkmış, bir tilkinin peşine düşmüş fakat avlayamamış. Öfkelenmiş. Barutundan bir bomba yapmış, üstünü de azığındaki etle kaplamış ve bir ağacın alçak dalına asmış, çıkıp gitmiş. Tilki gelmiş ve bu ete dokunmadan başında beklemeye başlamış. Az sonra kurt gelmiş, eti ve tilkiyi görmüş. Tilkiye “kardeş eti görmedin mi?” diye sormuş. Tilki “gördüm de ben bugün orucum” demiş. Kurt eti ağzına atınca bomba patlamış, kurt fena halde yaralanıp yan üstü düşünce, tilki eti yemeğe başlamış. Kurt zor bela “hani sen oruçtun” diye sormuş, tilki; de “top attı ya” demiş.
