Duyarsızlık hastalığına bir kere yakalanmaya gör; artık kapitalizme ve şahsi menfaatlerine köle olmuş insanların duyarsızlık boyutları çok tehlikeli seviyeye ulaştılar!
Şehit cenazeleri kaldırılırken; duyarsızlık, ilgisizlik üst seviyelerdedir.
Medya bu arada büzerine düşen görevi(!) kusursuzca yerine getirmektedir. İzdivaç programları, bilmem kaçıncı defası düzenlenen seksi programlar, sonu hiçbir şeye çıkmayan yarışmalar!
Ahlak yapısı tanrılı, tanrısız hiçbir din ve inanmayanların vicdanlarına uymayan diziler!
Burada da medyayı suçlamıyorum; izlemeyin, izlemeyelim!
Çünkü durum gerçekten ciddidir!
Her 12 Mart yaklaştığında; rahmetlik dedelerim Sabri ve Kemal bey’lerin, rahmetlik ninelerim Hatice, Şefika hanımların kendi ağızlarından dinlediğim Ermeni mezalimini bütün benliğimde yaşarım!
Kan gölünde bir işgal yaşamış ceddim var.
Ve çocuklarımız bizim ceddimizin acı yaşanmış, gerçek hikâyelerini dinleyecek vicdana sahip değiller.
Balyemez Osman Ağa’nın evinde esir edilmiş, her gün işkence gören muhterem, masum, mazlum ceddimizin hikâyesi yeni genç nesilleri ilgilendirmiyor!
Gazi İlkokulu Karşısındaki metruk binada kaç tane Müslüman Türk vahşice doğranmış, boğazları kesilerek öldürülmüş biliyor muyuz; hayır!
Birisi gelip saymış mı; kaç kişinin katledildiğini; hayır!
Toplu mezarlardan çıkan binlerce şehit kemiklerini, anlatılan kara mazlum hikâyelerden rakamları biliyoruz!
Genç nesil niye ilgisiz bu kadar?
Biz yeni ve gelecek nesillerimize anlatamadık, anlatmadık!
Mübarek şehit ve gazilerimize bir zulüm de biz yaptık!
Ve hala yapıyoruz, ilgisiz olduğumuzu kabul edelim!
İşimiz var çünkü!
Dizi izledik, dünya malına düştük, makam sevdasına düştük, siyasileri methetmek yarışına girdik, çocukların okuma derdine, istikbal derdine düştük ve her şeyi ama her değeri unuttuk!
Kültürsüz kültür bakanları geldiler, tarihi sorumluluk ve misyondan habersiz kapitalist belediye başkanları geldiler; bir Ermeni mezalimini anlatan, unutturmayan bir “anıt” bile yapmadılar! Haklıydılar; çünkü Erzurumlu talep etmedi!
Unutmak kaybolmaktır, unutmak, yeni katliam ve işgalleri umursamamaktır!
Erzurumlu; Papendaru’yu alkışladığı kadar Ermenileri protesto etmek aklına gelmedi!
Ve anma günleri düzenledik; konuşmaları dinlemedik!
Davul zurna ile barımızı oynadık, kimimiz kafaları çekti, kimimiz Mevlit okuttu! Ama hiç birimiz bir “anıt” istemedik, yapmadık!
Nesillerimize nasıl anlatırız diye kafa yormadık!
Her sene Oniki Mart geldiğinde iki defa kahrolurum!
Birisi böyle bir katliama maruz kalan sebepleri hala bilmiyoruz!
Ve dünyaya, genç nesillere Rus işgalini(*), Ermeni işgal ve mezalimini anlatacak bir anıtımız bile yok!
*Osmanlı’nın işgali ve sebeplerini, işgal edenleri ve bugünkü yaşadığımız terör olayları ile irtibatlandırmadan çözemeyiz...
