Sabah’ın değerli usta yazarı Hıncal Uluç, zaman zaman köşe yazılarında meslek hayatında çalıştığı çoğu gazeteden nasıl atıldığını sıklıkla dile getirir ve bir basın mensubu için her zaman hayatın patronun iki dudağı arasında olduğunu anlatır durur. Hatta bazen meslek hayatında gazeteden kovulmamış gazetecilere gazeteci olmamış değerlendirmesini yapar, neredeyse atılmalarını ballandıra ballandıra anlatır. 15 yıl önce emekliliği hakeden bir basın emektarı olarak benim de işten atıldığım gün olmuş mudur, oldu elbette.

2001 yılında ülkenin birinci gündemi haline gelen İhlas Finans krizi sebebiyle çalıştığım İHA ve Türkiye Gazetesi’nden çıkartılmış ve bir anda işsiz kalmıştım. Ogün için tek tesellim benim gibi aynı kurumda çalışan 200’e yakın kadrolu muhabirin çıkartılmasıydı. O günü, o yazının elime geçtiği günü dün gibi hatırlıyorum..

Rahmetli Durdemir Bilirdönmez şefim bildirmişti kararı ve o an da haberden henüz gelmiştim, elimde bir haber vardı. Her şeye rağmen Belediye İş Sendikası’nın Toplu İş Sözleşmesi görüşmeleri ile ilgili önemli bir haberdi, çıkarılmama rağmen haberimi yazıp öyle çayrılmıştım bürodan. Bunları niye anlatıyorum. Şunun için. 10 yıldır yayında olan Habertürk’ün son sayısını okurken aklıma geldi bunlar.

O Habertürk ki, severek satın aldığım günlük gazetelerden biriydi. Kapatılma kararına inanılmaz üzüldüm ve köşe yazarlarının o gün yayınlanan son yazılarını buruk bir şekilde okudum. Saklıyorum o son sayıyı, niye yapıyorsam artık! O anki yaşananları ve o duyguyu bildiğim için de moralim inanılmaz bozukdu. Sarhoş gibiydim o ilk gün. Sonraki günler biraz açıldım. Çünkü biliyorum ki bir gazetenin kapatılması sadece bir gazetenin kapatılması değildi.

Onlarca basın emekçisinin işsiz kalması demekti!