Vedat REFAYELİ

Bünyamin Aydemir’i tanıdığımda henüz lise talebesiydi.

Ağabeyisi, Erzurum eski Milletvekili İbrahim Aydemir’in sahibi olduğu Erzurum Gazetesi’nde tanıdığım Bünyamin Aydemir, zeki, çalışkan ve de meraklı bir gençti.

O dönemler haftalık çıkan ve şehirde de bayağı bir etkisi olan Erzurum Gazetesi’nin mizampaj anlamında da güzelliğine ciddi katkıları oluyordu.

Mizampaj konusunda o kadar gayretli ve de yetenekliydi ki, sayfa tasarımında artık şehirde parmakla gösterilen biri olmuştu.

Bir yandan da Güzel Sanatlar Fakültesi’nde okumaya başlamış, öğrenciliğinin yanısıra yine sayfa tasarımında ağabeyinin gazetesine destek oluyordu.

Sonrasında akademisyen olarak Üniversite’de, fakültesinde kalmış, zaman zaman buluşur, hep de esprilerin havada uçuştuğu hoş anlar yaşardık.

‘’Bugün itibariyle profesörlük kadrosuna atanmış bulunuyorum. Başta rahmetli anneme ve babama, hocalarıma ve üzerimde emeği bulunan herkese minnettarım. Hayırlı olur inşallah’’ diye facebook paylaşımını görünce, onun adına sevindiğim kadar, ne yalan söyleyeyim, kendi adıma da bayağı yaşlanmışım diye üzüldüm, iç çektim!

Her gördüğümde ‘’Büyo’’ diye hitap ettiğim Bünyamin hocam da profesör olmuş, akademi dünyasında ‘Ben de varım’ demişti.

Atatürk Üniversitesi İletişim Direktörü Prof. Dr. Besim Yıldırım ve usta grafiker Doç.Dr. Mehmet Ferruh Haşıloğlu hocalarımla ziyaretine gittiğimde de kucaklayıp, kutladığım, 20 küsur yıl önceden tanıdığım Bünyamin hocaya da söyledim.

Bunu bana yapmayacaktın Büyo!

‘’Sen profesör olmuşsun ama ben yaşlanmışım! Oldu mu bu şimdi?’’ dedim..

Kendi güzel, gönlü güzel, yönetmenliğinin yanısıra kitaplarıyla da kampüste de farkındalık oluşturan bu genç akademisyene yolu açık olsun temennilerimi iletirken, ondan ‘’Artık profesör de oldum, biraz dinleneyim’’ dememesini, daha çok sahnede olmasını istediğimi belirtiyor, ailesi ile dolu dolu sağlıklı yaşam diliyorum.

Onu, tebrik için akın akın gelen ziyaretçiler ve bahçeyi andıran çiçekleri ve de Prof. Dr. Bünyamin Aydemir ünvanı ile başbaşa bırakırken, ben de yaşlılığımı yanıma alarak buruk mutlulukla yanından ayrılıyorum.