Kayıp mısralar atlasıdır şimdi çocukluğumun yansısı, türküsünü söyleyemediğimiz sancıyan düşlerimizde…
Kalbimde cam kesiği, şiirimde can kesiği, ruhumda bir nefes eksiği…
Şu an bir çocuk oyunu izliyorum, çocuk şarkısı başladı ve hüzünlü bir yokluk var sol yanımda… Palyaçolar çocukları güldürmeye çalışırken gülüşün geliyor gözümün önüne…
Oysa hiçbir çocuk şarkısı ağlatmamıştı beni… Ki şimdi yokluğunun zemherisi… Oysa pırıl pırıl bir su gibi olacaktı cemalinin silueti, köyümüzdeki gülüşlerimizde… Kalbin ruhumun aynası, varlığın evimin güneşi olacaktı... Sende alacaktı zaman ve sende duracaktı. Kah bir roman okurken gözlerinin yelinde savrulacaktım, kâh bir şiir yaşarken, hatrına 40 ömür daha katışının mutluluğunda çiçek açacaktım.
Leylak kokuyor her yer, seni düşledikçe şimdi... Gözyaşı oluyor her yel, her düş, her adım, her gülüş, her sancı, her bulut, her müzik ve hayata dair ne varsa...
Göğüs kafesime damlatılan bir ateş, boğazımda tıkanan bir çığlık, ölümü ruhuma akıtan bir güneş, aydınlığıma saplanan bir karanlık var üşüten, sızlatan, yazdıran ve kirpikleri nemli…
Avaz avaz bağırıp, yırtıp dekoru, kovup çocukları ve oyuncuları, palyaçoları, ağlamak istiyorum sahnede… Sen gülmeyince hiçbir çocuk oyunu oynanmasın… hiç bir palyaço çocukları güldürmesin... Gitsin herkes, kapansin ışıklar... Bıraksınlar beni sahnenin ortasına ve hüngür hüngür, bağıra bağıra ağlayayım bıraksınlar... Karanlığa bağırayım, sana bağırayım, bıraksınlar...
Sen de gülmüyorsundur ki bensiz... Bunu düşünmek çok acı... İçim... Ah sevgili... sızlayan, yanan, susan, bağıran ve kirpikleri nemli... İçim... Dağınık bir ömürün toplanılmaya mecali kalmamiş talihsiz insanların biçare bakışlarında asılı umudum... İşte öyle bir har, öyle bir nâr içim...
Kayıp mısralar atlasıdır şimdi çocukluğumun yansısı, türküsünü söyleyemediğimiz sancıyan düşlerimizde…
Ve ben hâlâ ve hâlâ... Merhametine, yüreğine, umuduna ve yaradana sığındım... Züleyha'nın duasını kabul eden yaradana sığındım...