La mekan bir kalbin türküsünü söylüyor kalbim… Ne Züleyha’nın duası; ne Eyüp’ün sabrı dindiriyor, parçalanmış benliğimin azametli hıçkırıklarını…
Karıncanın bile bir nasibi var… Ve gözlerin nasibimken, nasibimi elimden alıyorsun yar… Kader gayrete aşıktır… Peki, nedir bu gayretsizliğin yar… Ellerini kalbime koymadım mı? Hataysa insanız ikimiz, sen de ben de gönülden pişman olmadık mı kırdıklarımız için? Görmek gözle olmaz bilirsin… Yolumuzu cam kırıklarından ayrıştırıp, güllerle donatmadım mı?
Sevgi sabır ister, gayret ister yar… Dua ister, ömür ister… Oysa ki sabrım da, gayretim, duam da, ömrüm de sendin yar… Olmaz olan ölümün çaresi… Sevdaya iki yürek yeter… Kader deyip atma bu gönlü boş bir mahzene… Kaderin de üstün de bir kader vardı unuttun mu yar?
Yolların uzaklığı, iki kalbin aşk oduna düşmesine engel midir? Ya sevdamızın vuslatı bekleyen şiirsel hüznü? aşk engel tanımaz, engel sadece düşüncemizdedir… Oysa şimdi; siyah beyaz fotoğrafların hüznünden damıtıp gülüşlerini, gecenin koynunda süre giden bir suskunum; sesine, gülüşüne, sarışına, saçlarının rüzgarına, gözlerinin buğusuna hasret…
İsterse gönül, kutupları birleştirir, dağları yıkar da yine kavuşur aşka… Peki, nedir bu suskunluğun, nedir bu gayretsizliğin yar? Ben levh-i mahfuzda gördüm adımızı yan yana, inanmıyor musun bu biçare sürgüne? Düşlerimiz sahibini bekliyor; mezarım, verdiğin saçları…
La mekan bir kalbin türküsünü söylüyor kalbim… Ne Züleyha’nın duası; ne Eyüp’ün sabrı dindiriyor, parçalanmış benliğimin azametli hıçkırıklarını… Ettiğim duaların bir hürmeti varsa eğer, yürüdüğüm yolun bir kıymeti varsa… Tek dileğimdir yuvam olman…
Sevdaysa içini yakan, vuslata inan…